Rytmy i pauzy. Taniec, ruch i uderzenia.

Zatrzymania, załamania, pęknięcia.

Tango upadłych serc i ulotnych dusz.

 
Zatrzymania w ruchu, pęknięcia w rytmach.
Tango wykorzystane jako forma, nie maestria.
Ukazane w minimum ruchu, bez pantomimicznych „ozdobników”.

Jako treść relacji kobieta – mężczyzna
i mężczyzna – mężczyzna,
bez „filozoficznej” nadwyżki.

Tańcz

spektakl

Aktorzy zawieszeni w przestrzeni i czasie, ograniczeni żelazną konstrukcją, zdeformowani odbiciami. Porzuceni w teraz-tu-nigdzie, istnieją wobec siebie. 
Drążą trwanie w czasie, samotności, upadku, śmieszności.

Nie szukają efektowności gestu, ale jego nie-efektowności, symbolu, istoty.

Spektakl taneczno-ruchowy, w którym tango dzieli i łączy, łamie rytm nokturnów i preludiów Chopina.

W odrealnionej, zdeformowanej lustrami przestrzeni teatralnej garderoby czy może nocnej kawiarni, poza czasem, spotykają się mężczyźni i kobiety. Postaci tańczą, kłócą się w tańcu, uwodzą się i odrzucają, tworzą konstelacje ciał, wybuchają histerycznym śmiechem. Poruszają się w rytmie tanga, nokturnów i preludiów Chopina oraz milczących pauz wyznaczających rytm emocji.

Pożądanie, napięcie, intencje zostały przeniesione na scenie w szereg poruszających scen znaczących, grających najprostszym rekwizytem i uwodzących powtarzalnym, ale nieoczywistym ruchem, gestem aktorów – tym, co tak charakterystyczne dla A3 Teatru.

Ten spektakl uwodzi. I dręczy intensywnością emocji.

fot. Joanna Rafalska / rafalska.art